Skip to main content

एअरपोर्ट दैनिकी


बिहानै भालेको डाँकसँगै उठ्नु; एअरपोर्ट को गेट मा पुग्नु; एअरलाईन्सहरुको काउन्टरमा गएर बोल्दा पनि पैसा पर्ला जस्तो गर्ने रुखा कर्मचारीहरुसँग दबेको भाषामा जहाजको बारेमा बुझ्नु र निरास भएर फेरी होटल म फर्किनु दैनिकी जस्तै भएको छ गएको हप्ता देखी । ओहो सर अझै यतै ! हेर्नुन म आको त आज ११ दिन भै सक्यो, तपाईं कहिले देखी हो ! आज जान्छ रे त ! आज त चान्स नै भएन यार ! जस्ता वार्तालाप ले बिहान देखी साँझ नपरेसम्म पछ्याइरहन्छ । यो क्रम सधैं चलिरहेको छ कर्णाली जाने यात्रु (जनता र कर्मचारीहरु)को । हुनत दुर्गम भनेर धेरै कुराहरुमा प्राथमिकता र आरक्षण गरिएको छ कर्णाली र यहाँका नागरिकहरुलाई तर पनि वास्तविकता भोग्नेलाई मात्रै थाहा छ । कर्णालीमा जागिर सुरु गरेको १ बर्ष हुनै लाग्यो तर आवत जावतको यो समस्याले गर्दा यो समयको पनि राम्रै हिस्सा एअरपोर्ट (सुर्खेत र नेपालगन्ज) वरिपरी होटेल मा नै बसेर बितेको छ । यहिनै नियती हो कर्णालीमा बस्ने र काम गर्ने धेरै कर्मचारीहरुको, जनताको ।



कर्णाली का ५ जिल्ला हरु (कालिकोट, जुम्ला, हुम्ला, डोल्पा र मुगु) मध्य कालिकोट जिल्लामा मात्रै काम चलाऊ सडक पुगेको छ त्यो पनि सदरमुकाम पुग्न अझै ६, ७ घण्टा हिंड्नुपर्छ । हुनत सरकार र संचार माध्यमहरुले कर्णाली राजमार्ग (सुर्खेत जुम्ला सडक) को पनि धेरै नाम लीरहन्छन जुन बाटो बर्षको ५ महिना जती मात्र चल्छ त्यो पनि मालबाहक ट्रयाक्टर मात्रै, यसो भनौ कालिकोट र जुम्ला लाई सडकले छोएको छ । कालिकोटबाहेक बाँकी ४ जिल्लाहरुको यातायात को एकमात्र साधन सुर्खेत वा नेपालगन्ज बाट उड्ने हवाइजहाज र हेलिकप्टर मात्रै हो । हेलीकप्टर को भाडा सामान्य ब्यक्तिहरुले तिर्न सक्ने कुरा हुँदैन किनकी हवाइजहाज भन्दा ४ गुणा सम्म महँगो हुन्छ । त्यसपछी त एक मात्रै बिकल्प रह्यो हवाइजहाज ।

एअरलाईन्सको चर्तिकला:
कर्णालीको कालिकोट बाहेक अन्य जिल्ला पुग्ने यात्रुको हवाइ यात्रा बाहेक अर्को बिकल्प छैन । तर एअरलाईन्सहरुले जनता प्रतिको उत्तरदाइत्व पटक्कै छैन । हवाइजहाजहरु यात्रु बोक्नु भन्दा सरसामान नै बोक्न मन पराउँछन किनकी सामानहरुको भाडाबाट यात्रु को भन्दा धेरै कमाइ हुन्छ र बिमा लगायतका अन्य शुल्क पनि तिर्नु पर्दैन । सडक पुगेपनी जुम्ला र कालिकोट लगायत ५ वटै जिल्लाहरुका ब्यापारिक र निर्माण का सामाग्रीहरु हवाइ मार्गबाट नै ढुवानी गर्ने गरिन्छ । अझ विश्व खाध्य कार्यक्रम WFP को चामल पनि हवाइजहाज ले नै बोक्ने गर्छन् । तेसो हुँदा यात्रुहरुको लागि उडान गर्ने त एअरलाईन्सहरुको लागि समय नै हुँदैन । अनी त हप्तौँ हप्ता सम्म होटेल मा बसेर खर्च सक्नु बाहेक केही उपाय रहन्न यात्रु सँग । त्यस माथि झन बोल्दा पनी पैसा पर्ला जस्तो गर्ने एअरलाईनसका कर्मचारीहरुको रुखो व्यबहारले त झन निरास बनाउँछ । आज फ्लाइट छैन ! भोली? भोलीको कुरा भोली नै थाहा हुन्छ ! फ्लाइट भएनी आज मान्छेको छैन, चामल को हो ! तपाईंलाई सबै कुरा थाहा भए के सोधिराको त ! यस्तै यस्तै !

एक त अफिस मा उपस्थित हुन नसक्नुको पिडा अर्को होटेल मा आफ्नो तलब काटेर गर्नुपर्ने अनेकन अनावश्यक खर्चले त झन जागिर देखी नै निराशा नै उत्पन्न गराइदिन्छ । त्यस माथि झन टिकट को लागि अनेकन दलालिहरुलाई गर्नुपर्ने चाकरी को त कुरै नगरौ । यती गरेर पनी जागिर त खानै पर्‍यो । कर्णाली मा जागिर गर्ने एउटा कर्मचारीले बर्षको ३ महिना जती त एअरपोर्ट मा नै कुरेर बित्ने रहेछ ।
अली गहिरो गरी हेर्दा राज्य ले कर्णालीमा गरिरहेको लगानी असफल हुनुको पछाडि यो पनि एउटा कारण देखिन्छ । कती कर्मचारी समयमा अफिस पुग्न नपाएर बजेट फ्रिज भएको पनि धेरै घटना हरु छन कर्णाली मा । कहिले कर्णालीमा मोटर पुग्ला र जनता, कर्मचारी र सम्पूर्ण कर्णाली ले सुख पाउने दिन आउला ........???।
Labels:

Comments

Post a Comment

Popular posts from this blog

भ्रमण भियतनाम #photoblog #vietnam

गएको दशैँको रमझम राम्रोसँग सकिन नपाउँदै एकहप्ते भियतनाम यात्रामा हिँड्नुपर्ने भयो । कार्यालयमा सँगै काम गर्ने कर्मचारीसाथीहरुको एउटा सानोतिनो फुटबल टिम जत्रै समुहसँगको यात्रा बिभिन्न हिसाबले रमाइलो रह्यो । पहिलो गाँसमै ढुंगो भनेझैँ पुर्वी एसियामा आएको समुन्द्री आँधीले भियतनामको राजधानी हनोइको हवाइयात्रा स्थगित भएपछी थप एक रात चिनको ग्वान्झाउ मै बिताउनु पर्ने भो । सामाजीक संजालहरुको सम्बन्धहरुबाट बञ्चित गणतन्त्र चिनको बसाइ एक प्रकारले अत्यासलाग्दो नै भयो । सबै काम जिमेलबाटै मात्र कहाँ गर्न सकिने रछ र आजभोली ।। भोलिपल्ट हनोइमा विमान अवतरण गर्दा अघिल्लो दिनको आँधीको प्रभाव आकाशबाटै देखियो । मुद्रा आतंक यहाँबाट हिँड्दा भियतनामी मुद्राको बारेमा सारै जानकारी थिएन । बिमानस्थलको अराइभलका फास्टफुड पसलहरुको भित्तामा खानेकुराको दाम देख्दा त एकचोटी चित खाइयो । बर्गरको ७०००० अनि कफीको ४०००० भियतनामी दोङ । पछी थाहा भो एक अमेरीकी डलर बराबर झन्डै २१००० दोङ हुँदोरछ । अनि पो सबै चिजहरु हजारौँ पर्ने हुँदारहेछन् । यस्ता ठुला अंकका कारोबार गर्न त नोट पनि ठुलै बनाउनु पर्ने भो । भियतनाम बसाइकै दौरान पाँच ल...
4 comments
Read more

गजल

( हुन त आफुले सिर्जना गरेका सबै रचनाहरु माया लाग्दो नै हुन्छन् । तर केही सिर्जनाका सन्दर्भ र प्रसंगका भिन्नताले अरुभन्दा बिशेष बन्छ । स्नातक पढ्दै गर्दा एक जना साथीलाइ परेको अप्रिय घटनाको समवेदनामा सिर्जित यो रचना आज पनि मलाइ बिशेष लाग्छ । र त्यो नमिठो समयले फेरी एकपटक छोएझैँ हुन्छ ।) तिमीलाइ चोट पर्दा दुखेको छ मलाई पनि । दैवले अन्याय गर्दा दुखेको छ मलाई पनि । दशनङ्ग्री गरी गरी बल्ल बल्ल जोडेको त्यो फुलबारीमा पैह्रो झर्दा दुखेको छ मलाई पनि । खाटा बस्न लागेको त्यो घाउहरु उप्किएर अझ नुन चुक छर्दा दुखेको छ मलाई पनि ।
2 comments
Read more

Mystery of Playing Cards

(The Season of Festivals arrived in Nepal and I think Those festivals will be incomplete without the Playing Cards (Poker Cards). Every people know the Playing Cards very well but there are some more interesting facts behind those cards. Let’s find out some of the artistic explanations about the Playing Cards.) The mystery of playing cards is that we don't know exactly who invented them. Playing cards date back to somewhere between A.D. 800 and A.D. 1100. There is reference to them in an ancient Chinese dictionary that said they were originated during the time of Seun-Ho around 1120. Supposedly, he used them to amuse and entertain himself and the people he lived with. In Egypt and India they were used for religious purposes. At first, cards were round in shape. If you've ever dropped a deck of cards, you can appreciate how much easier it would be to pick them all up and get them aligned with circular cards! In about 1500, the cards changed and started depicting the kings and...
2 comments
Read more